Wat was de Grote Depressie?

De term "Grote Depressie" verwijst naar de grootste en langste economische recessie in de moderne wereldgeschiedenis.De Grote Depressie liep van 1929 tot 1941, hetzelfde jaar waarin de Verenigde Staten in 1941 de Tweede Wereldoorlog binnengingen.Deze periode werd geaccentueerd door een aantal economische krimp, waaronder de beurskrach van 1929 en bankpanieken die plaatsvonden in 1930 en 1931.

Economen en historici noemen de Grote Depressie vaak als een van de grootste, zo niet de meest catastrofale economische gebeurtenissen van de 20e eeuw.

De beurscrash

Tijdens de korte depressie die duurde van 1920 tot 1921, bekend als de vergeten depressie, daalde de Amerikaanse aandelenmarkt met bijna 50% en daalden de bedrijfswinsten met meer dan 90%.De Amerikaanse economie kende de rest van het decennium een ​​stevige groei.De Roaring Twenties, zoals het tijdperk bekend kwam te staan, was een periode waarin het Amerikaanse publiek de aandelenmarkt ontdekte en er met volle teugen in dook.

Speculatieve razernij trof zowel de vastgoedmarkten als de New York Stock Exchange (NYSE). Losse geldvoorraad en hoge margehandel door investeerders droegen bij tot een ongekende stijging van de activaprijzen.

In de aanloop naar oktober 1929 stegen de aandelenkoersen tot ongekende veelvouden van meer dan 19 keer de bedrijfswinsten na belastingen.Dit, in combinatie met de Dow Jones Industrial Index (DJIA), die in slechts vijf jaar tijd met 500% steeg, veroorzaakte uiteindelijk de beurscrash.

De NYSE-zeepbel barstte met geweld op 24 oktober 1929, een dag die bekend werd als Zwarte Donderdag.Een korte rally vond plaats op vrijdag de 25e en tijdens een sessie van een halve dag op zaterdag de 26e.De volgende week bracht echter Black Monday (28 oktober) en Black Tuesday (29 oktober). De DJIA daalde in die twee dagen met meer dan 20%.De aandelenmarkt zou uiteindelijk bijna 90% dalen ten opzichte van het hoogtepunt van 1929.

Rimpelingen van de crash verspreidden zich over de Atlantische Oceaan naar Europa en veroorzaakten andere financiële crises, zoals de ineenstorting van de Boden-Kredit Anstalt, de belangrijkste bank van Oostenrijk.In 1931 trof de economische ramp beide continenten met volle kracht.

de V.S.Economy Tailspin

De beurscrash van 1929 vernietigde de nominale rijkdom, zowel bedrijven als particulieren, waardoor de Amerikaanse economie in een neerwaartse spiraal terechtkwam.In het begin van 1929, de V.S. het werkloosheidspercentage bedroeg 3,2%.In 1933 steeg het met meer dan 25%.

Ondanks ongekende interventies en overheidsuitgaven van zowel de regeringen van Hoover als van Roosevelt, bleef het werkloosheidspercentage in 1938 boven de 18,9%.Het reële bruto binnenlands product (bbp) per hoofd van de bevolking lag onder het niveau van 1929 tegen de tijd dat de Japanners Pearl Harbor eind 1941 bombardeerden.

Hoewel de crash waarschijnlijk de oorzaak was van de tien jaar durende economische neergang, zijn de meeste historici en economen het erover eens dat de crash alleen niet de oorzaak was van de Grote Depressie.Het verklaart ook niet waarom de diepte en de hardnekkigheid van de inzinking zo ernstig waren.Een verscheidenheid aan specifieke gebeurtenissen en beleid droegen bij tot de Grote Depressie en hielpen deze in de jaren dertig te verlengen.

Fouten van de Young Federal Reserve

De relatief nieuwe Federal Reserve beheerde de geld- en kredietvoorziening voor en na de crash in 1929 slecht.Volgens monetaristen als Milton Friedman en erkend door voormalig Fed-voorzitter Ben Bernanke.

De Fed, opgericht in 1913, bleef de eerste acht jaar van haar bestaan ​​redelijk inactief.Nadat de economie zich herstelde van de depressie van 1920 tot 1921, stond de Fed een aanzienlijke monetaire expansie toe.De totale geldhoeveelheid groeide met $ 28 miljard, een stijging van 61,8% tussen 1921 en 1928.Bankdeposito's stegen met 51,1%, spaar- en leningaandelen stegen met 224,3% en de nettoreserves voor levensverzekeringen stegen met 113,8%.Dit alles gebeurde nadat de Federal Reserve de vereiste reserves in 1917 verlaagde tot 3%. De winst in goudreserves via de Schatkist en de Fed bedroeg slechts $ 1,16 miljard.

Door de geldhoeveelheid gedurende het decennium te vergroten en de rente laag te houden, zette de Fed de snelle expansie op gang die aan de ineenstorting voorafging.Een groot deel van de groei van de overtollige geldhoeveelheid heeft de aandelenmarkt en vastgoedzeepbellen opgeblazen.

Nadat de bubbels waren uiteengesprongen, stortte de markt in. De Fed nam de tegenovergestelde koers door de geldhoeveelheid met bijna een derde te verminderen.Deze vermindering veroorzaakte ernstige liquiditeitsproblemen voor veel kleine banken en verstikte de hoop op een snel herstel.

De strakke vuist van de Fed

Zoals Bernanke opmerkte in een toespraak van november 2002, voordat de Fed bestond, werden bankpanieken doorgaans binnen enkele weken opgelost.Grote particuliere financiële instellingen zouden geld lenen aan de sterkste kleinere instellingen om de systeemintegriteit te handhaven.Een dergelijk scenario had zich twee decennia eerder voorgedaan, tijdens de Paniek van 1907.

Toen waanzinnige verkopen de NYSE-spiraal omlaag stuurden en leidden tot een bankrun, besloot investeringsbankier J.P.Morgan kwam tussenbeide om inwoners van Wall Street bijeen te brengen om aanzienlijke hoeveelheden kapitaal te verplaatsen naar banken die geen geld hadden.Ironisch genoeg was het die paniek die de regering ertoe bracht de Federal Reserve op te richten om haar afhankelijkheid van individuele financiers zoals Morgan te verminderen.

Na Black Thursday hadden de hoofden van verschillende banken in New York geprobeerd vertrouwen te wekken door prominent grote blokken blue chip-aandelen te kopen tegen prijzen die boven de marktprijs lagen.Hoewel deze acties vrijdag een korte rally veroorzaakten, hervatten de paniekerige uitverkoop maandag.In de decennia sinds 1907 groeide de aandelenmarkt boven het vermogen van dergelijke individuele inspanningen.Nu was alleen de Fed groot genoeg om het Amerikaanse financiële systeem overeind te houden.

De Fed slaagde daar niet in met een geldinjectie tussen 1929 en 1932.In plaats daarvan zag het hoe de geldhoeveelheid instortte en duizenden banken liet omvallen.Destijds maakten bankwetten het voor instellingen erg moeilijk om voldoende te groeien en te diversifiëren om een ​​massale opname van deposito's of op de bank te overleven.

Hoewel moeilijk te begrijpen, was de harde reactie van de Fed misschien het gevolg van haar angst dat het redden van onzorgvuldige banken in de toekomst alleen maar zou aanzetten tot fiscale onverantwoordelijkheid.Sommige historici beweren dat de Fed de voorwaarden heeft geschapen die ervoor hebben gezorgd dat de economie oververhit is geraakt en vervolgens de toch al nijpende economische situatie heeft verergerd.

Hoover's gestutte prijzen

Herbert Hoover ondernam actie nadat de crash plaatsvond, hoewel hij vaak wordt gekarakteriseerd als een "nietsdoende" president.

Tussen 1930 en 1932 implementeerde hij:

• Een verhoging van de federale uitgaven met 42%, die zich bezighielden met massale programma's voor openbare werken, zoals de Reconstruction Finance Corporation (RFC)
• Belastingen om te betalen voor nieuwe programma's
• Een verbod op immigratie in 1930 om te voorkomen dat laaggeschoolde arbeiders de arbeidsmarkt overspoelen

Hoover maakte zich vooral zorgen over het feit dat de lonen zouden worden gekort na de economische teruggang.Hij redeneerde dat de prijzen hoog moesten blijven om in alle bedrijfstakken hoge lonen te garanderen.Om de prijzen hoog te houden, zouden consumenten meer moeten betalen.

Maar het publiek liep ernstige brandwonden op bij de crash, waardoor veel mensen niet over de middelen beschikten om rijkelijk uit te geven aan goederen en diensten.Bedrijven konden evenmin rekenen op overzeese handel, aangezien buitenlandse naties net zo min bereid waren om te dure Amerikaanse goederen te kopen als Amerikanen.

ONS.protectionisme

Deze sombere realiteit dwong Hoover tot het gebruik van wetgeving om de prijzen en daarmee de lonen te ondersteunen door goedkopere buitenlandse concurrentie te verstikken.In navolging van de traditie van protectionisten en tegen de protesten van meer dan 1.000 economen van het land, ondertekende Hoover de Smoot-Hawley Tariff Act van 1930.

De wet was aanvankelijk een manier om de landbouw te beschermen, maar groeide uit tot een tarief voor meerdere bedrijfstakken, waarbij enorme heffingen werden opgelegd aan meer dan 880 buitenlandse producten.Bijna drie dozijn landen namen wraak en de invoer daalde van 7 miljard dollar in 1929 tot slechts 2,5 miljard dollar in 1932.In 1934 was de internationale handel met 66% afgenomen.Het is niet verrassend dat de economische omstandigheden wereldwijd verslechterden.

Hoover's wens om banen en individuele en zakelijke inkomensniveaus te behouden was begrijpelijk.Hij moedigde bedrijven echter aan om de lonen te verhogen, ontslagen te vermijden en de prijzen hoog te houden op een moment dat ze natuurlijk hadden moeten dalen.Met eerdere cycli van recessie/depressie hadden de Verenigde Staten een tot drie jaar te kampen met lage lonen en werkloosheid, voordat prijsdalingen tot herstel leidden.Omdat de Amerikaanse economie deze kunstmatige niveaus niet kon handhaven en de wereldhandel effectief werd afgesneden, verslechterde de economie van een recessie tot een depressie.

De nieuwe deal

President Franklin Roosevelt beloofde een enorme verandering toen hij in 1933 werd gestemd.De New Deal die hij initieerde, was een innovatieve, ongekende reeks binnenlandse programma's en handelingen die bedoeld waren om het Amerikaanse bedrijfsleven te versterken, de werkloosheid te verminderen en het publiek te beschermen.

Losjes gebaseerd op de keynesiaanse economie, was het gebaseerd op het feit dat de overheid de economie kon en moest stimuleren.De New Deal stelde hoge doelen om de nationale infrastructuur, volledige werkgelegenheid en gezonde lonen te creëren en te behouden.De regering begon deze doelen te bereiken door middel van prijs-, loon- en zelfs productiecontroles.

Sommige economen beweren dat Roosevelt veel van Hoovers interventies voortzette, alleen op grotere schaal.Hij hield een starre focus op prijsondersteuning en minimumlonen en verwijderde het land van de goudstandaard, waarbij hij individuen verbood gouden munten en edelmetaal te hamsteren.Hij verbood monopolistische handelspraktijken en stelde tientallen nieuwe programma's voor openbare werken en andere bureaus voor het scheppen van banen in.

De regering-Roosevelt betaalde boeren en veeboeren om de productie te stoppen of te verminderen.Een van de meest hartverscheurende raadsels van die periode was de vernietiging van overtollige gewassen, ondanks de noodzaak voor duizenden Amerikanen om toegang te krijgen tot betaalbaar voedsel.

De federale belastingen verdrievoudigden tussen 1933 en 1940 om deze initiatieven en nieuwe programma's zoals sociale zekerheid te betalen.Deze verhogingen omvatten verhogingen van accijnzen, inkomstenbelastingen, successierechten, vennootschapsbelastingen en een overwinstbelasting.

Succes en mislukking van nieuwe deals

De New Deal leidde tot meetbare resultaten, zoals hervorming en stabilisatie van het financiële systeem, waardoor het vertrouwen van het publiek werd vergroot.Roosevelt verklaarde in maart 1933 een feestdag voor een hele week om institutionele ineenstorting als gevolg van paniekerige opnames te voorkomen.Daarna volgde een bouwprogramma voor een netwerk van dammen, bruggen, tunnels en wegen.Deze projecten openden federale werkprogramma's, die duizenden mensen tewerk stelden.

Hoewel de economie enig herstel vertoonde, was het herstel veel te zwak om het beleid van de New Deal ondubbelzinnig als succesvol te beschouwen om Amerika uit de Grote Depressie te halen.Historici en economen zijn het oneens over de reden:

• Keynesianen geven de schuld aan een gebrek aan federale uitgaven en zeggen dat Roosevelt niet ver genoeg ging in zijn op de regering gerichte herstelplannen
• Anderen beweren dat Roosevelt, door te proberen onmiddellijke verbetering teweeg te brengen in plaats van de economische/conjunctuurcyclus zijn gebruikelijke koers van twee jaar te laten volgen, de bodem te bereiken en vervolgens weer op te knappen, de depressie kan hebben verlengd, net zoals Hoover deed voor hem

Een studie door twee economen van de University of California, Los Angeles schatte dat de New Deal de Grote Depressie met minstens zeven jaar verlengde.Maar het is mogelijk dat het relatief snelle herstel, dat kenmerkend was voor andere post-depressieherstel, niet zo snel heeft plaatsgevonden na 1929.Dat komt omdat het de eerste keer was dat het grote publiek (niet alleen de Wall Street-elite) grote bedragen verloor op de aandelenmarkt.

De Amerikaanse economische historicus Robert Higgs betoogde dat de nieuwe regels en voorschriften van Roosevelt zo snel kwamen en zo revolutionair waren dat bedrijven bang werden om mensen aan te nemen of te investeren.Philip Harvey, hoogleraar recht en economie aan de Rutgers University, suggereerde dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van sociale welzijnsproblemen dan in het creëren van een macro-economisch stimuleringspakket in Keynesiaanse stijl.

De impact van de Tweede Wereldoorlog

De Grote Depressie leek omstreeks 1941 tot 1942 plotseling te eindigen.Dat is als we kijken naar werkgelegenheids- en bbp-cijfers.Dit was net rond de tijd dat de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog binnengingen.Het werkloosheidscijfer daalde van acht miljoen in 1940 tot iets meer dan een miljoen in 1943.Meer dan 16 miljoen Amerikanen werden echter opgeroepen om te vechten in de strijdkrachten.In de particuliere sector groeide de reële werkloosheid tijdens de oorlog.

De levensstandaard daalde als gevolg van tekorten in oorlogstijd veroorzaakt door rantsoenering, en de belastingen stegen dramatisch om de oorlogsinspanning te financieren.De particuliere investeringen daalden van 17,9 miljard dollar in 1940 tot 5,7 miljard dollar in 1943, en de totale productie in de particuliere sector daalde met bijna 50%.

Hoewel het idee dat de Grote Depressie werd vernietigd een drogreden is, zette het conflict de Verenigde Staten wel op weg naar herstel.De oorlog opende internationale handelskanalen en veranderde prijs- en looncontroles.De vraag van de overheid ging open naar goedkope producten en de vraag zorgde voor een enorme fiscale stimulans.

In de eerste 12 maanden na het einde van de oorlog stegen de particuliere investeringen van 10,6 miljard dollar naar 30,6 miljard dollar.De aandelenmarkt brak in een paar jaar tijd in een bull run.

Het komt neer op

De Grote Depressie was het resultaat van een ongelukkige combinatie van factoren, waaronder een flip-flopping Fed, protectionistische tarieven en inconsistent toegepaste interventies van de overheid.Deze periode had kunnen worden verkort of zelfs vermeden door een verandering in een van deze factoren.

Terwijl het debat voortduurt over de vraag of de interventies gepast waren, bestaan ​​veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering en landbouwsubsidies, tot op de dag van vandaag.De veronderstelling dat de federale overheid moet optreden in tijden van nationale economische crisis wordt nu sterk ondersteund.Deze erfenis is een van de redenen waarom de Grote Depressie wordt beschouwd als een van de belangrijkste gebeurtenissen in de moderne Amerikaanse geschiedenis.